(GİZEM BERA YÜKSEL'E...)

 BU SEFER AĞLATTIN ŞİRİN KIZ…

Seni bir bilgisayarın monitöründe gördüm ilk… Hemen kanım kaynadı sana…

Hararetli hararetli bir şeyler anlatıyordun arkadaşlarına…

Diyordun ki:

"Benim çizmelerim delik. Delik çizmelerimle geliyorum okula…

Babam zor şartlarda çalışıyor…"

Kelimeler o minik ağzına o kadar yakışıyordu da bu ayıp bize hiç yakışmıyordu.

Sözde komşumuz aç yatmıyordu! Hepsi toktu!

Ben senin o çileli babanı da bilmezdim. Hani inşaatın beşinci katından düşmüştü. Parmağı  da kesilmişti. Siz  okuyasınız diye… Böyle söylemiştin.

Bütün bu acıları sığdırdığın o minik kalbin arkadaşların için çarpacak kadar da büyüktü. Öyle bir nasihat edişin vardı ki onlara, ben öğrencilerime senin gibi güzel nasihat edememişimdir hiç. Ve sanırım o kadar da etkileyememişimdir onları…

Seni yine bir bilgisayar monitöründe gördüm şirin kız. “Bu sefer ağlattı!” yazıyordu büyük puntolarla resminin altında… İçim cız etti. Devamını okumak istemediğim haberlerin en ilkine koydum o haberi… Birkaç satırı okumak bin yıl gibi geldi bana.

Her şey kaderdi oysa… Senin gibi melekler fazla durmazdı dünyada… Öyle bir uğrayıp geçerlerdi işte. Önce sevdirirlerdi kendilerini, sonra gidiyorum demeden giderlerdi. Belki de dünyanın çilesini sığdırdığın o kısa ömrünle geçip gittin bu yalan âlemden. Geriye herkese tanıtmışlığın kaldı kendini. Geriye herkese sevdirmişliğin kaldı…

“İçimde ateş var Atalay “diyordun sınıfta…

O ateşi annenin, babanın, sevdiklerinin ve bizim içimize bırakıp gittin şirin kız.

Cennette ateş olmaz. Yırtık ayakkabılar da…

Şimdi meleklerlesin şirin kız...

Nurlar içinde uyu...